Πορνογράφημα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το συγκεκριμένο βιβλίο, και όχι άδικα - είναι άλλωστε ένας χαρακτηρισμός με τον οποίο συμφωνούσε ο συγγραφέας του. Τι πορνογράφημα όμως! Αγγίζοντας τα όρια μετα-αποκαλυπτικού εφιάλτη ή μετα-ανθρώπινου (posthuman) οράματος, το μυθιστόρημα του Μπάλαρντ, ενός συγγραφέα μέχρι τότε γνωστού για σχετικά συμβατικά μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας, είναι μία αλληγορία που λειτουργεί σε πολλαπλά επίπεδα. Σεξουαλική, κοινωνική, πολιτική αλληγορία, σε κάθε περίπτωση είναι ένα εξαιρετικά σαγηνευτικό βιβλίο, με μία μαύρη, φαρμακερή ομορφιά, το οποίο πραγματεύεται μία παρέα ανθρώπων που ερεθίζονται σεξουαλικά ή έχουν σεξουαλικές συνεύρεσεις σε αυτοκίνητα - και κατά προτίμηση, σε κατεστραμμένα αυτοκίνητα, σε τόπου ατυχημάτων κλπ.
Μία απόλυτη λοιπόν σύζευξη σεξ και θανάτου, με το δεύτερο να λειτουργεί ως αφροδισιακό. Οι αλληγορικές διαστάσεις του βιβλίου είναι άπειρες. Το αυτοκίνητο, σε κάθε σκηνή σεξ, λειτουργεί ως επέκταση του ανθρώπινου σώματος και μυαλού, ένας επιπλέον ερωτικός παρτενέρ, με τα δικά του νεύρα και αισθητήρια όργανα. Ένας άλλος θεματικός άξονας είναι η ένωση του ανθρώπου με τη μηχανή - μέσα από την επαναληπτικότητα και πολλαπλότητα των ερωτικών σκηνών που διαδραματίζονται σε εσωτερικό αυτοκινήτων, τα όρια ανθρώπου και μηχανής αμβλύνονται, μέσα από τις εξαίσιες, παγωμένης ομορφιάς και διεστραμμένης λυρικότητας περιγραφές του Μπάλαρντ, ευθείς παραλληλισμούς ανάμεσα σε σεξουαλικά μέλη και εξαρτήματα του αυτοκινήτου. Εξίσου συναρπαστική είναι και η ερωτική εικονοποιία του Μπάλαρντ ως προς τις πληγές και τα τραύματα που φέρουν ορισμένοι χαρακτήρες - κληροδοτήματα ατυχημάτων - που γεννούν νέες πηγές σεξουαλικών εμπειριών, επισφραγίζοντας το αδιαχώριστο του έρωτα και του θανάτου ως πηγές συγκίνησης.
Θα έλεγα πως είναι το πιο "ανάγλυφο" βιβλίο που έχω διαβάσει - σχεδόν μπορείς μέσα από τις περιγραφές να νιώσεις πως ψηλαφείς το καντράν του αυτοκινήτου, τον λεβιέ ταχύτητων, τα δερμάτινα καθίσματα, μόνο που οι αισθήσεις σου τα αναγνωρίζουν όλα αυτά ως οργανικά και όχι μηχανικά μέλη. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στην έξοχη μετάφραση στα ελληνικά των Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη και Σώτης Τριανταφύλλου, που αποτύπωσαν πιστά το ψηφιδωτό της ιδιοσυγκρασιακής, πορνογραφικής γλώσσας του Μπάλαρντ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου