Το διάσημο, ογκώδες βιβλίο του Ουμπέρτο Έκο αποτελεί ένα από τα καλύτερα παραδείγματα "ιστορικών μυστηρίων" που γράφτηκαν ποτέ - και με τα εγκεφαλικά, "ντετεκτιβίστικα" παιχνίδια του προοικονομεί την τεράστια μόδα που ξέσπασε σχεδόν είκοσι χρόνια αργότερα, με βιβλία όπως ο "Κώδικας ντα Βίντσι". Πολύ πιο καλογραμμένο και εγκεφαλικό βιβλίο, ωστόσο, από τον επίπεδο "Κώδικα" ή οποιοδήποτε εφάμιλλο του "Κώδικα", το "Όνομα του Ρόδου" είναι κατά βάση ένα φιλοσοφικό θρίλερ, στο οποίο ο Έκο ικανοποιεί συγχρόνως όλες τις εμμονές του: την ανάγκη να υπάρξει ως μυθιστοριογράφος, ως φιλόσοφος, ως σημειολόγος, ως ιστοριοδίφης και βιβλιόφιλος. Και σαν επιδέξιος ζογκλέρ, καταφέρνει περίφημα να παίξει με όλες αυτές τις μπάλες.
Αν και το βιβλίο είναι κάπως υπερβολικά μεγάλο - χαρακτηριστικό στοιχείο του Έκο - ωστόσο το ενδιαφέρον διατηρείται αμείωτο, αφού η αστυνομική ίντριγκα εναλλάσσεται με τα διάφορα ιστορικά και φιλοσοφικά στοιχεία. Σίγουρα το βιβλίο περιέχει ένα πλούτο ιδεών, και με την πυκνότητά του προσφέρεται για επαναναγνώσεις. Μόνο "κακό" του ίσως ότι, λόγω της τεράστιας επιτυχίας του, άνοιξε τον ασκό του αιόλου για τη μαζικοποίηση του "ιστορικού μυστηρίου" με το οποίο έχουμε κατακλυστεί τα τελευταία χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου