Άγνωστος στην Ελλάδα και σχετικά υποτιμημένος στο εξωτερικό, ο Ντουράνγκ ωστόσο έχει γράψει μερικές από τις καλύτερες - και πιο αιχμηρές και άφοβες - θεατρικές μαύρες κωμωδίες των τελευταίων τριάντα ετών. Πνευματικός επίγονος θεατρικών συγγραφέων της Αμερικής, όπως ο Έντουαρντ Άλμπι, που διακρίνονταν για το κατάμαυρο χιούμορ και την επίθεσή τους στο κατεστημένο, ο Ντουράνγκ ομοίως στηλιτεύει την κοινωνική υποκρισία, τη θρησκεία, τις προκαταλήψεις.
Στο έργο αυτό, ένα από τα πρωιμότερα - και καλύτερα του - ο Ντουράνγκ πλάθει ένα αξέχαστο πορτρέτο μίας Καθολικής καλόγριας, τόσο δογματικής που καταντάει ώρες-ώρες καρικατούρα, και τόσο αμείλικτης και πορωμένης μέσα στον δογματισμό της που τελικά δεν σε αφήνει μέχρι το τέλος του έργου να συνεχίζεις να τη θεωρείς καρικατούρα. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: υπάρχουν άνθρωποι σαν την αδελφή Μαίρη Ιγκνάσιους εκεί έξω, και αυτοί οι άνθρωποι διατείνονται ότι μιλούν ως εκπρόσωποι του Θεού. Ο τρομακτικός, ισοπεδωτικός, τυφλός δογματισμός της, η μανία της να ερμηνεύει τα πάντα κατά γράμμα, χωρίς να αφήνει περιθώρια για παρανοήσεις, ειδικές περιπτώσεις ή επιείκια προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα στον ακροατή, ανήσυχο γέλιο μαζί με φόβο και θυμό. Αν και η τραγωδία παραμονεύει από τη μέση του έργου και μετά, το έργο ποτέ δεν χάνει τον ανελέητο σαρκαστικό του χαρακτήρα και το μαύρο χιούμορ παραμένει άθικτο, ακόμα και στην τελευταία σκηνή, όπου το τραγικό στοιχείο έχει εισβάλει πια στην πλοκή. Η επίθεση του Ντουράνγκ κατά της Καθολικής Εκκλησίας - στην οποία γαλουχήθηκε και στα χέρια της οποίας υπέφερε - αποτελεί ένα από τα πιο συγκλονιστικά "κατηγορώ" κατά του θρησκευτικού φανατισμού και δογματισμού: σπάζει κόκκαλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου