Ελληνιστί: Το Σπίτι των Πνευμάτων
Υπόδειγμα μαγικού ρεαλισμού, το παρθενικό μυθιστόρημα της Ιζαμπέλ Αλιέντε ακολουθεί την ιστορία μίας οικογένειας στη Χιλή, από τις πρώτες δεκαετίες του 20υ αιώνα, μέχρι και τη δεκαετία του '70 - μία ταραχώδης, τρικυμιώδης πορεία που περνά μέσα από έρωτες, μίση, πάθη, σκάνδαλα, πολιτικές αναταράξεις, μεταφυσικά γεγονότα και απροσδόκητα συμβάντα.
Αν και η άνωθι περιγραφή φαίνεται να υποβιβάζει το μυθιστόρημα σε σαπουνόπερα, κάθε άλλο παρά αυτό είναι. Με την πανέμορφη, γεμάτη αισθησιασμό γλώσσα της, που διαπνέεται τόσο από σεβασμό για τα μυστήρια και τους θρύλους της χώρας της, όσο και από οργή για τα όσα υπέφερε η Χιλή το 1973, η Αλιέντε παραδίδει ένα έργο-τοιχογραφία της χιλιοβασανισμένης πατρίδας της, βουτηγμένο στο αίμα, τον έρωτα, τα μαγικά βότανα, τις άγριες χειρονομίες και τις αιθέριες υπάρξεις. Η μεγάλη δύναμη του βιβλίου εντοπίζεται στους θαυμάσιους χαρακτήρες, όλοι τους έντονες, δραματικές φιγούρες που άγονται και φέρονται από τα πάθη τους ή τα εσωτερικά τους μυστήρια. Είναι βέβαια οι γυναίκες, οι γυναικείοι χαρακτήρες που αποτελούν το συναισθηματικό κέντρο των καταστάσεων και στις οποίες χαρίζει τα ωραιότερα κομμάτια του βιβλίου η Αλιέντε - στην εισαγωγή, αφιερώνει το βιβλίο σε γυναίκες. Ενώ οι άντρες του βιβλίου περιορίζονται σε ρόλους δυναστών ή εραστών (και μερικές φορές επαναστατών), οι γυναίκες περιφέρονται, σαν νεράιδες, άγγελοι, αγίες, μύστες ή μάρτυρες, και διαμορφώνουν τη συναισθηματική, μεταφυσική, ασυνείδητη δράση του έργου. Και καταφέρνουν τον σκοπό τους: σε στοιχειώνουν. Αν και ολόκληρη η εποποιία της οικογένειας Τρουέμπα μένει μαζί σου όταν τελειώνει το έργο και δεν ξεχνάς ούτε στιγμή της, είναι τα φαντάσματα της Κλάρα, της Ρόζα, της Φέρουλα, της Μπλάνκα και της Άλμπα που μένουν πιο έντονα χαραγμένα στη μνήμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου