Ελληνιστί: Μαντάμ Μποβαρύ
Το κορυφαίο ίσως ρεαλιστικό μυθιστόρημα του 19ου αιώνα, μαζί με την "Άννα Καρένινα". Το έχουν αποκαλέσει και το "τέλειο μυθιστόρημα". Και ξέρετε κάτι; Είναι. Μακράν το πιο ενδιαφέρον ψυχογράφημα γυναικείου χαρακτήρα, κατ' εμέ είναι και ένα βιβλίο προφητικό, ενδεικτικό της εσωτερικής σύγκρουσης του δυτικού ανθρώπου που αναδείχθηκε από την άνοδο της αστικής τάξης. Η τρυφή, οι υλιστικές επιδιώξεις και κενοδοξίες της Έμμα Μποβαρύ είναι το bread and butter του σύγχρονου δυτικού. Βέβαια, συγχρόνως το μυθιστόρημα είναι και μία σκοτεινή ειρωνεία πάνω στις αγκιστρώσεις και τις πλάνες του ρομαντικού μυθιστορήματος, που ο Φλομπέρ θεωρούσε αρτιοσκληρωτικό. Ο συγγραφέας πλάθει ένα γυναικείο πορτρέτο συγκλονιστικό, αλησμόνητο, μίας γυναίκας που στροβιλίζεται ιλιγγιωδώς σε ψυχολογικές και υπαρξιακές αναζητήσεις που αγγίζουν τα όρια του μαζοχισμού και της αυτοκαταστροφής. Τόμοι ολόκληροι θα μπορούσαν να γραφτούν πάνω στο μυστήριο της Έμμα Μποβαρύ, τι και ποια είναι πραγματικά αυτή η γυναίκα, αλλά το μυστήριο θα παραμείνει εσαεί. Η δική μου θεωρία πάνω σε αυτό το αίνιγμα: η Έμμα είναι ο δυτικός άνθρωπος, το κακέκτυπο-παρωδία του και ταυτόχρονη η μεγαλύτερη αλήθειά του.
Από τεχνικής πλευράς, το μυθιστόρημα είναι άψογο. Σπάνια διαβάζει κανείς ένα βιβλίο τόσο άρτιο δομημένο, όπου κάθε λέξη και φράση φαίνεται να έχει επιλεγεί με ανατριχιαστική ακρίβεια και ευστοχία. Κάθε λέξη και φράση οδηγεί με βασανιστική, αναπόδραστη βεβαιότητα προς το "απάνθρωπο" και τόσο ειρωνικό φινάλε που επιφυλάσσει για εμάς ο Φλομπέρ. Η σκληρότητα και ψυχολογική βιαιότητα του βιβλίου έρχονται σε αντίθεση με την απίθανης ομορφιάς, ντελικάτη και ραφινάτη πρόζα του Φλομπέρ, που ποτέ δεν ξεπέφτει στις συνήθεις παγίδες της γαλλικής λογοτεχνίας του 19ου αιώνα ("λουλουδάτος λόγος", ρομαντικός βερμπαλισμός κλπ.)
Απλά ένα αριστούργημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου