Ελληνιστί: Αυτόχειρες Παρθένοι
Στον αντίποδα της "Καθόδου των Τεσσάρων", οι "Αυτόχειρες Παρθένοι" πραγματεύονται την ίδια θεματική - την αυτοκτονία - υπό ένα τελείως διαφορετικό πρίσμα και μία εντελώς διαφορετική διάθεση. Σπάνια το πρώτο βιβλίο ενός συγγραφέα αποτελεί δείγμα μεγάλης έμπνευσης και ωριμότητας. Οι "Αυτόχειρες Παρθένοι", όμως, σαφώς ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Πρόκειται για ένα λυρικό, φοβερής συναισθηματικής δύναμης βιβλίο, που αντλεί από τα νοσταλγικά βιώματα του Ελληνοαμερικανού Ευγενίδη τη δεκαετία του '70. Το βιβλίο είναι διανθισμένο με διάφορα πολιτισμικά tibdits της εποχής και διαβάζεται ως μία coming-of-age ιστορία, ένα ιστορικό εφηβικής ενηλικίωσης - αποφεύγοντας όμως τις παγίδες, ευκολίες και κοινοτοπίες των συγκεκριμένων αφηγημάτων. (Ειρήσθω εν παρόδω, η κινηματογραφική διασκευή του βιβλίου από τη Σοφία Κόπολα είναι εξίσου καλή με το βιβλίο και μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις διασκευών στις οποίες η ακριβής αίσθηση που σου προκαλεί το βιβλίο μεταφέρθηκε ατόφια στην οθόνη).
Με ντοκιμαντερίστικη σχεδόν προσήλωση, ο αναγνώστης μαθαίνει τα πάντα για τις αδελφές Λίσμπον, όλα τα πράγματα, μικρά και μεγάλα, που συνθέτουν τον μικρόκοσμό τους, έναν μικρόσκοπο που νοηματοδοτείται και σηματοδοτείται από αυτά ακριβώς τα αντικείμενα. Δέσμιες μίας ζωής-φυλακής, οι αδελφές Λίσμπον οδηγούνται με χάρη, με στυλ, με θεατρική δραματικότητα, προς την επιλογή της μοίρας τους, σαν ηρωίδες αρχαίας τραγωδίας. Κι όμως, η ελαφρότητα και ευαισθησίας του ύφους, οι αναλαμπές αισιοδοξίας, το πνεύμα και το μυστήριο των κοριτσιών, η χάρη τους, αψηφούν τις συμβάσεις που θα περίμενε κανείς από μία τέτοια τραγική ιστορία. Αντί για ένα βαρύγδουπο, πνιγηρό εφηβικό δράμα, όπως θα περίμενε κανείς με τέτοια θεματική, οι "Αυτόχειρες Παρθένοι" αναδεικνύονται σε ένα ντοκουμέντο της κοριτσίστικης, εφηβικής εμπειρίας, όπου οι άνδρες αναγνώστες - όπως και οι αφηγητές του βιβλίου - κοιτούν απέξω με δέος, καταδικασμένοι (ή ευλογημένοι) να μη βιώσουν ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου